Regenwagentje

Ik hoop dat het ook zo opgesteld kan worden, dat het ook werkt, buiten. Op het pleintje, met een sproeiende regenvervanger.
Een tuinslang, maar het ding spreekt eigenlijk voor zich zelf. Hoewel het in zijn verschijningsvorm iets mythologisch heeft. Guido Lippens was hier en hij zei: ‘Die wielen zien er uit, Gerrit, alsof je het wiel opnieuw hebt uitgevonden’. En in zekere zin is dat ook zo. Die wielen, dat zijn wielen uit een platte plaat, die heb ik ingezaagd en verborgen en vervolgens heb ik iets dat helemaal niet zo sterk is, omgevormd tot iets waar je tachtig kilo per wiel op kunt laten drukken. Als het plat was en ik zou er tachtig kilo opleggen, dan brak het. Door het in te zagen en licht uit elkaar te buigen is het sterker geworden. Ik heb een plat ding ruimtelijk gemaakt.

In mijn schetsboek ontworpen, niet in het leven, dat wordt wel ruimte omdat er nou eenmaal niets plats is, materieel. De techniek van het ontstaan is plat, is niet plastisch. Dat is ook een reden waarom mijn dingen tamelijk iel zijn. Terwijl ze soms wel vorm-sterk zijn. Ik ga niet uit van volumes.

Hij bidt en applaudiseert voor zichzelf. Ik heb binnen iets wat niet in de tentoonstelling komt, wat niet af is. Ik heb een gebedsmolentje ontworpen voor de Dalai Lama, die moet moderniseren, dat is een gebedsmolentje met een elektromotortje, maar dat is nog niet af. Dat gebedsmolentje ontstaat gelijk met het regenwagentje.”

‘Uit de werkplaats’ cat. Van Abbemuseum 1984

Collectie Kröller-Müller Museum