Over de andere kant van de oorlog

Dit is eigenlijk een parallel-object van de atoombom. Die atoombom heeft de vorm van een zaadje bijna, van een spermaatje.
Ik denk dat het fenomeen oorlog ingegeven wordt door een soort drift van de mensen om genen te verplaatsen, om zaad te storten. Vijandelijke vrouwen te bevruchten. Dat is ook het recht van de overwinnaar. Dat was ook in 1945 zo. Er zijn hier veel Canadeesjes, en Amerikanen en Engelsen in Nederland. Dat wordt niet openlijk toegegeven, maar het is wel zo. Relatief veel.

Op het moment dat je in een cultuur leeft waar pacifisme ontstaat dan moet je je bezig houden met die pulsen. Het feit dat ik wilde voelen hoe het was om een atoombom te bezitten. Dat wilde ik gewoon zelf voelen, omdat ik niet zomaar zonder meer mee kon gaan met dat af te wijzen, omdat ik die ontploffing veel te mooi vond. Iets wat niet mag, dat is een satanisch genoegen dan eigenlijk. Het is een gigantisch iets maar het is verboden dat mooi te vinden. Binnen een bepaald soort denken is het onfatsoenlijk om dat mooi te vinden, en ik ben het er ook mee eens. Maar iets in mij vindt het wel mooi, en wat moet ik daar dan mee. Dan wil ik voelen hoe dat is, die potentie te bezitten. Daarom heb ik dat gemaakt. En ik moet zeggen dat mij dat veel gedaan heeft, maar tegelijk daarmee is zo’n atoombom een beschadiging van de genen. alle andere wapens zijn manieren om die zaadjes vooruit te lopen en die zaadjes daar te storten en lijken daar dan ook op. Dus wapens zijn altijd fallische dingen. Die zijn niet vaginaal, die zijn niet receptief. De aarde is wel receptief.

En door daarover na te denken, en de positie van mensen die daar niet van houden, heb ik dit ding bedacht. Dit is eigenlijk ook zo’n zaadje. Maar het beschadigt ook geen genen. Maar de enige werking van dit ding is het staat buiten in het zand, de wind passeert die staaf en die snaren. Dat is een instrument dat trilt op de wind, en bibbert zichzelf de grond in en bevrucht als het ware de aarde weer. De atoombom ontploft een eindje erboven, die vernietigt, die beschadigt de genen. Dat is ook het kwalijke van dat ding. Dat is het enige kwalijke. Dat het die genen beschadigt. Dat is ook waarom het te ver gaat.

Dit is het eerste ding dat ik in dit gebouw gemaakt heb. Ik moest ook wel denken aan wat voor een geschiedenis mensen willen hebben. John Steinbeck was iemand die met het schrijven probeerde wortels te schrijven voor de Amerikanen, en ook feitelijk beschreef hoe een man op een zeker moment in een weiland de grond neukte. Dat heeft hij gedaan. Zo’n ding is dat voor mij hier ook.”

‘Uit de werkplaats’ cat. Van Abbemuseum 1984

Interview Gerrit van Bakel met Piet de Jonge, Over de andere kant van de oorlog  1984